Ад вялікай тугі,вер мне друг дарагі,можна рак атрымаць,можна спіцца.
Бо адзін бачыш пуць, бо завуць і завуць вочы-зоркі, дзе рэчка бруіцца.
Ах, каб крылы даў Бог, узляцець каб я змог, каб ня знаць мне ні верст, ні граніцы!
Я б дамоў прыляцеў, каб знайсці паміж дрэў струмень чысты жывое вадзіцы.
Той вадой акрапіць, ўсіх, хто меў яшчэ жыць, каб ізноў зацвіло ўсё жывое!
Каб паўсталі ізноў душы лепшых сыноў: Караткевіч й Міцкевіч - абое!
Можа ўстаў бы народ, бяз вайны, бяз турбот, мо' да шчасця знайшоў бы дарогу.
Ды пайшоў бы ў паход да нязных высот ды з любоўю і к людзям і к Богу.
Ад вялiкай тугi...
© Copyright: Станислав Шастак, 2014
Свидетельство о публикации №114013113267
Свидетельство о публикации №114013113267
Рецензии