Элинор Уайли. Не надо благостной надежде

               
                Не Надо Благостной Надежде

               
                Не надо благостной надежде
                Виденьями меня смущать
                Орла и лани: как и прежде
                Природе их я не под стать.

                Я — человек, одна, как каждый;               
                Я — женшина, трудней вдвойне;
                По капле утоляю жажду,               
                Так мало достается мне.               
               
                В личинах страшных и суровых
                Чредой за годом год идет;               
                Ничто не даст мне страхов новых,
                Ничто улыбки не минет.      
            

      
               
                Let No Charitable Hope

               
                Now let no charitable hope
                Confuse my mind with images
                Of eagle and of antelope:
                I am in nature none of these.

                I was, being human, born alone;
                I am, am being woman, hard beset;
                I live by squeezing from a stone 
                The little nourishment I get.

                In masks outrageous and austere
                The years go by in single file;
                But none has merited my fear,   
                And none has quite escaped my smile.
               
               
                Elinor Wylie

               


Рецензии