Песьня цемры
Мядзьведжым футрам быў агонь
i варкатаў ледзь чутна ён...
Мядзьведзь, калматы валацуга,
стагнаў,
скаваны ланцугом,
i крочыў за гаспадаром
у цемры,
цераз буралом...
Дзяўчо ўздыхнула ля агня:
“Зьвярыная ўва мне крывя...
Вы, пэўна, думалi, што я
лагодным, млявым кацянём
драмала тут… А я была
у цемры… Скута ланцугом,
цягнулася праз буралом…
Ах, каб памерцi я магла!»
Мядзьведжым футрам быў агонь.
Ён чуў i ведаў...
Бурчала глуха пад iмглой
мядзьведзь-планета.
Свидетельство о публикации №106111402109