Баллада о поезде Кшиштоф Камиль Бачиньски

1.
Все поезда немы, мертвы, печальны
на станциях безвестных и безлюдных;
здесь выпавший из времени кондуктор
уснул в кустах акаций привокзальных.
Застынув, время дышит поневоле
в Варшаве ль, в Сингапуре ли, в Майами,
и машинисты правят поездами,
умершие от тишины и боли.

2.
Я жду на вокзалах печальных, пустынных,
считаю погасшие на небе звезды,
слоняюсь без дел, отражаюсь в старинных
пейзажах чужих городов и погостов.
Чем дальше, тем глуше и горестней эхо,
колеса стучат, будто что-то пророчат.
Печали моей далеко еще ехать
в беззвездные ночи и в звездные ночи.
Чужие пейзажи подобны открыткам,
картинкам, смешавшимся в странном узоре.
Лишь виды сменяются в окнах открытых
и темных, и светлых эпох и историй.

3.
Я еду сквозь годы, я умер, и минули лета.
Я в окна наклеил фантом своего отраженья.
Картонных кондукторов тени плывут в недвиженье
вокзалов, от чьей тишины избавления нету.
Ты ждешь меня, плачешь, тревогу нельзя успокоить.
О, ночь горьких странствий, последняя станция яви!
Со всех четырех сторон сразу подъедет мой поезд,
взметнув над трубой
россыпь черных листов и кровавых.
Мой поезд везет с собой бремя скитаний бессчетных,
мой поезд, как змей, грудью раненой ночь одурманит,
вглядится в тебя вереницею лиц моих в окнах,
а лица поблекли от смерти и вечных скитаний.
Не спеть о тебе даже в песне страшней и прекрасней.
Как сердце тоски моей, плакать ты выйдешь босая,
когда разобьется мой поезд, споткнувшись на трассе,
и небо пробьет, чтоб разверстыми плыть небесами.

Krzysztof Kamil Baczyński

Ballada o pociągu

1.
Na martwych, nieznanych stacjach
są pociągi martwe i puste,
gdzie cień dróżnika wypadł y czasu i usnął
w żółtych dworcowych akacjach.
Czas zatrzymany przeciągle dyszy.
Te stacje są w Singapur, pod Warszawą i w Miami,
i prowadzą je zawsze w szarym bezruchu ci sami
maszyniści umarli od trwogi i ciszy.

2.
Czekam na dworcach samotnych i pustych,
licząc gasnące żarówki gwiazd.
Chodzę powoli, staję przed lustrem
obcych sczerniałych pejzaży miast.
Jest coraz dalej, mży sufit echa,
w takcie wagonów upływa las.
Już za daleko mój smutek przejechał
w noce gwiaździste, w noce bez gwiazd.
Obce pejzaże są jak pocztówki,
zwierzęta wycięte są tylko z atłasów.
Już wyminąłem jasne i ciemne
widoki wszystkich epok i czasów.

3.
Jadąc przez wieki umarłem już tyle lat temu
i fantom twarzy wkleiłem w lustra okien.
Mijam tekturowych dróżników, głębokie
Dworce bezruchu w ciszy, której nie można przemóc.
A ty czekasz, płaczesz, nie uradzisz
nocy podróżnej, ciężaru ostatniej stacji jawy.
Mój pociąg nadjedzie ze wszystkich stron naraz,
sypiąc zamiast dymu
liście czarne i krwawe.
Mój pociąg przywiezie ciężar wszystkich pejzaży,
mój pociąg jak smok zawadzi o noc pękniętą piersią
i z miliona okien spojrzy na ciebie moją twarzą
wyblakłą podróżą i śmiercią.
Nie znajdę pieśni wydumawszy cię najstraszniej i najpiękniej,
będziesz stać jak serce mego bólu samotna i bosa,
gdy pociąg jak ślepy uderzy o koniec toru – pęknie
i ze strasznym gwizdem wstąpi w rozdarte niebiosa.