Твар збялелы, звычайна быў шэры,
На палоннага страшна глядзець.
Зачыніліся шчыльныя дзверы,
Ціха дзінькнула жоўтая медзь.
Твар абсыпалі нейкія плямы,
Небарака, ён зведаў бяды.
Насядзеўся, вакол адны ямы,
Як пацучыя злыя хады.
Бледны твар стаў застылы ды плоскі,
Толькі вочы гарэлі агнём.
Працаўнік, сам ён родам быў з вёскі,
Вось аб ёй марыў ноччу ды днём.
Праклінае Зяленскага матам,
Ачуняў ад смяротнай вайны:
«Я з лапатай, а не з аўтаматам,
Хай жа самі ваююць яны...
Колькі хлопцаў прапала заўчасна...»
Твар яго неяк хутка абмяк:
«Маці-нэнька мая, ты няшчасна...»
Праглынуў са слязою камяк...
Палонны
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2024
Свидетельство о публикации №124050301730
Свидетельство о публикации №124050301730
Рецензии