Спрэчка, часам, вядзецца,
Назву хто месцу даў?
Цела з ханам спляцецца?
Целяханы – цуд з'яў.
Целяхі ці калоды,
Можа гэткі ўплыў?
Добра мовай валодаць –
Разнастайная плынь.
Назва ўсё ж ад манголаў,
Спадзяваюся я...
О, Тэл-хан! Быў не горад,
Толькі схрон для жылля.
Век далёкі, туманны...
Сведак, пэўна, няма.
Ёсць мае Целяханы,
Для душы не турма.
Невялічкім мястэчкам
Доўга быў родны кут.
Багны, лес ды пустэча,
Беднасць правіла тут.
Лапці, побыт сялянскі,
Праца цяжкая, гразь...
Быт такі целяханскі,
З лесу, браце, вылазь!
Ў лесе ставілі борці,
Здабывалі мядок.
З дрэва вулей не покуць...
Паляшук, ты хадок.
Знаў на рыбу прылады,
Ладны быў рыбалоў.
Месца ведаў дакладна,
Там, дзе хаткі баброў.
Целяханы. Частка другая
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2023
Свидетельство о публикации №123031901956
Свидетельство о публикации №123031901956
Рецензии