Прашамацеў трыснёг засохлы,
Зрок затрымаўся на вадзе.
Над возерам паніклі вольхі
Ў доўгай дружнай чарадзе.
Панурасць нейкая ў прыродзе,
Навокал змрочны краявід.
Крычу глухому ветру: "Годзе!"
Ён сілаю сваёй агід.
Яму бы граць ды забаўляцца,
Прыносіць купу смецця ён.
Але ці трэба тут здзіўляцца?
Рашучасць — для вятроў закон.
Перапявае песні вецер,
Свавольнік забаўляе свет.
Адзін-адзіны на планеце,
Складзе неведамы куплет.
Прашамацеў трыснёг з трывогай,
Напэўна, вецер напужаў.
Паніклі вольхі чэргай доўгай...
У сэрцы непакой ды жаль...
Прашамацеу трыснёг...
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2022
Свидетельство о публикации №122020902522
Свидетельство о публикации №122020902522
Рецензии
Поэтичен белорусский язык! краявід-красиво. А вольха. Не отсюда ли волхв, ведь они гадали на деревянных палочках-жребиях!
Николай Бузунов 10.02.2022 07:37 • Заявить о нарушении
Николай Бузунов 10.02.2022 07:37 • Заявить о нарушении
Шчыра дзякую Вам за водгук, Мікалай!
Беларуская мова прыгожая... Гэта праўда...
З павагай ды вялікай удзячнасцю!
Татьяна Цыркунова 10.02.2022 18:55 Заявить о нарушении
Беларуская мова прыгожая... Гэта праўда...
З павагай ды вялікай удзячнасцю!
Татьяна Цыркунова 10.02.2022 18:55 Заявить о нарушении