На мове бацькі я пішу…
Чаму? Сама не разумею.
Аднак, лагоднасці прашу,
Пішу об з’явах, як умею.
Як мова ладная гучыць,
Нібыта салавей спявае.
Не трэба мне яе вучыць,
Бо ветрык словы навявае.
На мове бацькі я пішу,
Хоць ён і польскаю валодаў.
Задачу пэўную рашу,
Гучыць мне мова – не калодай.
З дзяцінства гэта павялось,
Дзве мовы – добрыя суседкі.
Зарою яснай занялось:
Лес, поле, луг, мае вы сведкі.
На мове бацькі я пішу…
Радочак за радком прыходзіць.
Не, ў мове я не саграшу,
Мая рука слупок выводзіць.
На мове бацькi
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2025
Свидетельство о публикации №125121002293
Свидетельство о публикации №125121002293
Рецензии