Глебчык затапiу лазню

Глебчык адчынiу фiранкi, было сонейка,  яно струменiла,
пяшчотным адценнем лажылася на твар.  Вось гарэза, калi сонца б было чалавекам, мабыць шчырым i канапатым.  Як тут не забыцца, як тут не пасмiхнуцца. У яго гiбкiм целе з'явiлася жывая валога. 
     Захацелася растапiць лазню. Нарубiу берасты, зашыпелi паленцы.
Чакау пакуль прагрэецца.
Нiчога на гэта пойдзе тры гадзiны 
 На двары было цепла,  трапятялa пад легкiм ветрам, лiсце яблыкау i слiвау. Хацелася расцягнуцца с палегкай.
  Алесь выйшау, пайшоу да хаты, заняуся парадкам.  Змеу смецце, Змеу пыл..
      Праз вакно убачыу як iдзе Райнic.  Да яго.  Ну Вось тольki лазню затапiу.
Убачыушы Глебчыка Райнiс прамовiу. - Здароу аднавясковец.
-Навошта ты прыишоу.
-Хачу праведаць свайго аднавяскоуца-жаманлiва прамовiу той,у сваiм дарагiм касцюме.
- Я у веске нiколi не жыу - упартiуся Глебчык, я жыу у сваiм доме.
-Ды не лямантуй у весцы нiчога дрэннага няма.. Акрамя, што там няма часам  працы.
 Я к табе с пляшкай..
-Толькi затопiшь лазню. А тут госцi.
- Ого, з захапленнем прамовiу Райнiс. Нiчога сабе. Выпьем пляшку пасля лазнi.
 — Заходзь.