Адслужыла
Люляла з маці немаўлят і гойдала каханкаў целы.
Стаяла ля вакна, ля белых у карункi зафіранак
Вітала сонейка і самы светлы салаўіны ранак.
Твае нягнуткія брыжы трымалі столь і нават неба,
Дзiцячы смех, духмяны пах аеру , аржанога хлеба...
Няма хаціны роднай больш. Няма й сяла…
Суцешыць восень... Адслужыла… Аджыла…
Свидетельство о публикации №125111306478