Расплавіў разбітае шкло
і выдуў з яго сваю мару.
Яна ажыла, нібы клон
З разбітаю вазай на пару.
Ніхто мне не скажа цяпер,
Што ваза не ўбачыць больш кветак.
Яна -- гэта частка цябе.
Яна -- гэта вочы паэта.
У іх захаваўся настрой,
Не кветак, а шчасця жанчыны,
Што вышыла кветкамі строй
Для пюбага сэрцу мужчыны.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125110503587
Свидетельство о публикации №125110503587
Рецензии