Што зыйшло каханне ў восень,
Нічыёй няма віны.
Ды душа няспынна просіць
Бачыць восеньскія сны:
Як у высях прамяністых
Адплываў у вырай клін.
На далоні залацістай
Клён трымаў нябёсаў сінь.
Як табе зірнуць у вочы
Ў час растання не магла…
А цяпер палоніць ночы
Непраглядная імгла.
Тут спынюся на хвіліну,
Сум адкінуць не магу:
Шпаркі вецер па сцяжыне
Гоніць рыжую тугу.
***
© Copyright: Надежда Момлик 2, 2025
Свидетельство о публикации №125110301400
Свидетельство о публикации №125110301400
Рецензии