Нешта губляем

Жывем без інструкцый. Жывем па звычцы.
Снедаем, марым, натхняемся: “Ах!”
Пішам лісты і рвём па старонцы.
Словы гучаць, дзе сэнс – розны шлях.

Глядзім у люстэрка. Бачым не тое,
Слухаем музыку, не чуючы нот.
Збіраем сяброў, але сэрца пустое.
Рухаемся, імкнемся ў далёкі палёт.

Смела жадаем. Сорамна просім.
Сонца шукаем, а цені хаваем.
З гонарам ходзім, з болем галосім.
Штосьці жывём. А штосьці – іграем.

Маем надзею. І маем наяўныя,
Каб не спазніцца, спазняемся зноў.
Жыццё, бы манета, блішчыць і знікае,
І кожны наш крок, каб заўважыць любоў.

Жывем, як умеем. Жывем, як не трэба.
Сонца сустрэнем і неба не бачым.
Слова гаворым – сэнсу не ведаем.
Сэрца адкрыем і зноў зачыняем.

Бяжым за марай. Забываемся, хто мы.
Смяемся гучна і плачам употай.
Збіраем шчасце, рассыпаўшы думкі,
Штосьці шукаем і губляем штосьці.

Жыццё, як крыніца. Дождж і дарога...
П’ём не да дна і не цэнім глыток.
Моўчкі жывем, абыходзячы Бога,
Сорам хаваем і гонар ў куток.

А трэба спыніцца. Глянуць у вочы.
І слухаць, і чуць, і любіць, і жыць.
Бо кожная хвіліна, што зерне ўночы,
Яе не вярнуць. Яе не забыць…