Хвіліна ўжо да развітання
З чароўнай, вабнаю парой.
Прыціх кастрычнік у чаканні,
Лістоту ў садзе склаў гарой.
Ля весніц з сумам прыпыніўся,
Каб азірнуцца, хоць крадком,
І ў паднябессі закружыўся
З апошнім сонечным лістком.
Туманамі завесіў ранкі,
Заплакаў дожджыкам грыбным…
А быў пад промнямі заранка
Раней барвяна-залатым.
Пад шэрай шапкай нізкай хмары
Ўжо прытаіўся лістапад.
Аб веснавым уборы марыць,
Да рэшты выгалены сад.
Жыву і я са светлай марай
Пад нудны спеў сівых дажджоў,
І ў кубку яблычнага ўзвару
Ўжо тоне шэрасць вечароў.
***
© Copyright: Надежда Момлик 2, 2025
Свидетельство о публикации №125102907097
Свидетельство о публикации №125102907097
Рецензии