Мой сад сумуе без мяне --
Ён тры гады чакае,
Калі ж бяда мой лёс міне
І шчасце напаткае.
Ён без дагляду і вады
Адужаў спёку, вырас...
Там спелы яблык малады
На сонцы грэе выраз,
Што склаў даўно пра сад паэт,
Калі на дрэве кожным
Ён саграваў радкі паэм
Пра час сляпы, трывожны.
Я тут, а сад застаўся там,
Дзе мама песціць слова.
Яна адна... Ёй час не даў
Знайсці ў тым садзе схову.
Паэт, асуджаны за верш,
Не бачыць сад прыгожы,
Дзе Беларусь яго жыве
І спеліць яблык кожны.
Сад
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125102803467
Свидетельство о публикации №125102803467
Рецензии