ПРАСВЯТЛЕННЕ
леанід ПРАНЧАК
Не скарыў гімалайскіх вяршынь,
На пасля ўсё адкладваў намеры.
Піў гарэлку і лашчыў жанчын,
Меў сяброў-аднадумцаў без меры.
Жыў, не думаў аб тым, як жыў.
У палоне штодзённай плыні
Я каханнем не даражыў,
Я не верыў ніводнай жанчыне.
Пасталеў і абрыдла гульба.
Захацелася ласкі самому.
Развярэдзіла сэрца жальба
Па прывычнаму ладу зямному.
І тады я спужаўся, дзівак,
Ад разваг не знаходзіў збавення.
Зразумеў я, што нешта не так.
І прыйшло да мяне прасвятленне:
На вяршыне жыццёвай гары,
Калі ўдосталь зямной асалоды,
Да пары нам патрэбны сябры.
А каханне патрэбна заўсёды!
29.03.2021
19.10.2025
Прасвятленне
© Copyright: Леонид Пранчак, 2025
Свидетельство о публикации №125101906567
Свидетельство о публикации №125101906567
Рецензии