Асенні вецер пастрыгае дрэвы,
На дол скідае пасмы валасоў.
Пад час залевы ён здаецца дрэнным,
Бо адбірае ў дрэваў парасон.
Асенні дождж змывае яркі колер,
Глядзіць, як восень страчвае штрыхі
І туманом на золку ў вочы коле,
І пах цвілы даносіць з-пад страхі.
Над хатаю маўклівыя буслянкі
Глядзяць на хмары, што плывуць туды,
Дзе ўчора бацяны будзілі ранкі
І ў чобатах хадзілі ля вады.
Самотны луг, нібыта дзед старэнькі
Прыціх, сваёй касою не звініць.
На пожні сонца апусціла вейкі --
Сплятае з павуціння часу ніць.
Восень
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125101805578
Свидетельство о публикации №125101805578
Рецензии