Ён літасці божай прасіў,
Глядзеў на самотныя хвалі.
Максімка, Максіме, Максім
Паглядам мне сэрца параніў.
У бляску прыгожых вачэй
Квітнелі валошкі Айчыны.
Яму з імі дыхаць лягчэй --
Яны яго думы лячылі.
Прыгожы, удумлівы плёс
Глядзеў, бы анёл на паэта.
Ён думай да пожні прарос,
Ён песціў каханне і лета.
Ліліся, бы хвалі радкі --
Тугу суцяшалі паэта.
І словы з пад лёгкайрукі
Краналі пачуццямі лета.
Радзіма, яго не пакінь,
Ля сіняй, самотнае бухты.
Ён тут не пачуты ні кім --
Не гоіць чужына пакуты.
У памяці -- квецень садоў:
Пагоня, каханне, растанне
І ўтульны, прыветлівы дом...
Тут заўтра паэта не стане.
Максiму Багдановiчу
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125101603497
Свидетельство о публикации №125101603497
Рецензии