Вяртацца ў край, дзе маеш карані,
Выходзіць не заўсёды, толькі трэба
Аб іх не забываць, як тыя пні,
Абраўшы цёплы тыл, не бачаць неба.
Нам трэба быць, як дрэвы ля вады:
Напіцца так, каб кожны ліст зялёны
Да часу не апаў, не стаў руды,
Даў кісларод, каб і ствалы, і кроны
Рабіліся мацнейшымі, раслі,
Размах каб мелі і лясы, і рошчы,
У нас, людзей, жывучых на зямлі,
У вышыню нябёс глядзелі б вочы.
Еўропа пачакае да пары,
Егіпет, і Тайланд, і Эміраты -
Малюся, каб у родныя двары
Мы ўсе вярталісь да бацькоўскай хаты.
Вандроунiкi
© Copyright: Саша Веденеев, 2025
Свидетельство о публикации №125100903973
Свидетельство о публикации №125100903973
Рецензии