Хельга пылала яе душа нiбыто, узнялась i палецела у гэта шэрае неба, адзiн пахмурны Дзень, але яна нiбыто ляцела сярод правадоу горада, як нiбыто яе зонт сам па сабе ляцеу i нёс па гораду. Рудыя iскры сыпалiся, з пад яе.
Яна глядзела зверху унiз, на тое, што адбываецца унiзе. Стаялi дрэвы у белай смузе, дзесь там яшчэ у кагось Гарэла святло.
Няужо гэта яе збянтэжаная душа, якая шукае выйсця з гэтага пахмурнага становiшча. Туфлi краналicя да асфальта iзноуку яна ляцела. Шэрыя карункi матлялiся, яны нiбыто цягнулiся за ей.
Вось гэта яе любiмая крама белля, быу бачны прыпынак, з кого яна часта ездiла куды - небудзь. А Вось гэта яна сама iдзе некуды, гэта не сон, не прывiд уява, воблiча которую Трэба схаваць, пасмiхнуцца сабе, той Хельге чый ганарлiвы профiль насупраць дажджу, i моцнага ветру.
Дрэвы у белай смузе
© Copyright: Владимир Кушарев-Вода, 2025
Свидетельство о публикации №125100603275
Свидетельство о публикации №125100603275
Рецензии