***

Райнiс аглядзеу чысцiню, которая за сабой пакiнула Хельга. Яна ажно зiхацела, пра сябе пажартавау, што такая чысцiня гэта у Хельгi ад ганарлiвасцi.На рэчах была яшчэ вiльгаць. Хоць i  спазнiуся, але ж не зусiм. Гучау нейкi апраудательны маналог унутры. Ды i гэты Дзень забудзецца, заблытаецца i пакiне цъмяны успамiн.
   Можа зрабiць свята Абелi падарыць кветак, але цi зразумее Яна яго, пасля таго  i так было напружана, а можа ен перагне палку, намагауся адагнаць ад сябе думкi Райнiс.  Цiкава Што робiць зараз Глебчык. Але Потым адкрыу папку з дакументамi i пачау пiсаць.
Вось бы калi так магчыма было прайсцiся свежай анучай па думкам.
   Што ж час стрыманасцi пачауся, а цi будзе складана утрымацца. Далей паплылi лiчбы,  запiсы, рахункi, стосы iх праходзiлi перад вачыма нiчога не гаворачы, а можа настраiвала на тый лад спакою, дзе есць прытулак, сцiшэння рэчаiснасцi. Не было ужо не Райнiса, нi Абелi, нi Глебчыка, было толькi адчуваць цiшыню у калiдоры.
 Час сугучнасцi i нематы.
     А за вакном пагода была шэраватая i халаднаватая, хоць яшчэ лета, Райнiс акiдвау яго вокам,роуна як бы у самоце стаялi галiны Дрэва. Глядеу у яго а потым зноуку пачау то набiраць нешта у кампутару. Адчувау я прысмак неасвядомленай глыбiнi.
   Знiклi усмешкi, фарбы твару, як нiбы ен быу даследчык, што зараз зноу вынаходзiць шкло па якiм iснуе рэчаiснасць.
    Адчувалася стомленасць, прыадкрыу вакенца, халоднае паветра абпякло твар.