Пра школу

(Жартаўлівае)

У класе – гоман, крэйда на падлозе,
Хтось лезе ў шафу, хтосьці – на парты.
А ў дзённіку, як злыя цмокі, лёзгі:
“Не гатовы!”, “Спазніўся!”, “Без карты!..”

А нехта з’еў заданне на сняданне,
Другі – падпальваў лінейку ў журбе.
Дзяўчаты апрануліся, як на спатканне,
Не зразумела, што сядзіць у іх галаве!?

А хтось забыў заплечнік і ўзяў тапкі,
Схаваўся і не дыхае ён пад сталом,
Гатовы да фізры, але не матэматыкі,
Кантрольная для вучняў, быццам шторм.

Настаўнік слухае, як мудры дыпламат,
З усмешкай, што трымаецца на цудзе.
Ён думае: “Настаўнік ці я акрабат?..”
Бо балансуе між натоўпам у студыі!

Бацькі прыходзяць – вочы, як пражэктары:
“Чаму стаіць васьмёрка, а не дзевяць?”
“Сынуля ж геній! Лічыў без калькулятара!
Мо вы адзнаку паставілі не гледзячы?..

І ўсё ж той шлях, хоць з тапкамі і дымам,
Мы захавалі, бы святло ў сваёй душы,
Як сцежку, што вяла патрэбным клінам,
У час, каб стаць сапраўднымі людзьмі!