Розныя людзi

Здарылася гэта гiсторыя, калi мне было два месяцы. Дазорцы данеслi, што ў напрамку нашай вёскi рухаецца нямецкая калона. Блiжэйшыя нашы суседзi прыбеглi хавацца ў склеп. Падобны на ўзгорак склеп калiсьцi зрабiў мой дзядуля (дарэчы, пабудова i зараз iснуе). Сцены склепа былi з каменю. 

I вось адна з суседак параiла маме аднесцi мяне ў хмызняк на балоце и пакiнуць там: «Можа выжыве! А ў склепе будзе чутны плач немаўля». Мама пажадала прысутным застацца жывымi i выйшла са склепа разам со мной. Села на прызбу. З-за паварота паказалiся немцы. Двое з аўтаматамi падышлi да мамы, адзiн запытаўся на ламанай польскай мове:

- Дзе бацька дзiцяцi?
- На фронце, - адказала мама.
Немец адкрыў хусцiнку, якой я была прыкрыта.
- Сын, цурка?
- Цурка.
- А ў мяне ў Берлiне сын… Iдзi, матка, у хату.

Пасля гэтых слоў немец падаў каманду, i калона рушыла далей.

Галiна Лапiцкая, в.Гута Пастаўскага р-на