На развалинах замка. Владимир Жилка

Вокруг широкий ров, что сплошь покрыли травы,
За ним руины стен, устойчивых когда-то.
Высокородный князь, спесивый и богатый,
Владычествовал здесь в лучах великой славы.

Обрушена стена, бессильна и трухлява,
Обломки пыльные щелисты и щербаты,
В них ветра жалобы на горькие утраты
И уханье совы, и кожанов оравы.

Седоголовый дед из ближнего селенья
Немало знает про ночные привиденья,
Искусные низать мониста из росы.

И с плачем вьётся жуть по шляху досветла
О молодой княжне немыслимой красы,
Что в башне замковой загублена была.

***


Уладзімір Жылка

Замчышча


Наўкола роў травой паросшы і шырокі,
За ім астача сьцен зруйнованых замковых…
Тут князь калісьці жыў багаты, ганаровы,
І слава-чутка йшла аб ім у сьвет далёкі.
 
Цяпер-жа сумна мур глядзіцца адзінокі,
Ў праходах вецер рве, зьдзьмухае пыл вяковы,
Ўначы стагнаньнямі і плачам страшаць совы,
І кажаны лятуць на дзень ў сплясьнелы лёхі.

А ў вёсцы блізкай дзед старэнькі бае, сівы,
Пра страхі розныя, што там таяцца, й дзівы
Начніц, што пацеркі нанізваюць з расы,
І па шляху снуюць і сеюць сьпеў жуды,
Ды аб княжне — дзіўной, нябачанай красы,
Ў замковай вежы век згубіўшай малады.