Зноу рыцар

Снiу Глебчык, што ен зноу рыцар iдзе па квятучай зямле. Скрыпiць жалезнымi  даспехi, глядзiць праз шалом на квятучую зямлю. Спяваюць птушкi. Ен сiлiуся праз металiчнасць даспехау, адчуваць пяшчоту i любо. у да таго, што устала перад вачыма.  Сэрца нiякавела, потым зноу адчувалася натхненне да жыцця. Аблокi былi ружовымi.
   Ен прысеу задумлiвы на улонку, паглядзеу якая была зялененькая трава, мабыць халодная сляза пакацiлася з вачэй. Ен хацеу агукнуць неба.
     Ох гэта задуменнасць цяжкая, насычанная, але раунаважная, гэта не значыць, што можно прысутнiчаць тут раптам, але дзесьцi там акрамя гэтага улонку. Убачыць сябе скрозь лагоднасць. 
    А вонак таксама як сляза, сляза сусвету, у якой адбiтак, дрэвау, неба, зямлi, кветак.  Можа гэта пляскатасць штучная, але не гэта ен так думае праз цяжар даспехау. Гэта яго форма не можа уздыхнуць с палегкай.
   Ен ужо трогау кветку рукой, i думау якая пяшчота, для яго душы.