Белая ружа

БЕЛАЯ РУЖА
леанід ПРАНЧАК

Шаўковыя рукі і плечы,
Нарэшце, бы ў сне: я і ты.
Да дрыжыкаў радасць сустрэчы,
Узрушанасць – да нематы.

Як ты расцвіла непрыкметна
Высокай жаночай красой!
Так хораша, радасна, светла
З табою, прыгожай такой.

Збянтэжана ёкае сэрца
І пульс беспрычынна часціць...
Мой страх, што каханнем завецца,
Мне болем калючым баліць.

Бо я, як ніхто, разумею
Дарэмнасць майго пачуцця,
Бо страціў запал і надзею,
Старэю пакрыху, хаця

Гляджу неўтаймоўным паглядам
На цуд паўадкрытых грудзей.
Ох, быў бы апошнім я гадам,
Каб я ды на іх не глядзеў!

Такая натура мужчыны
І ў дваццаць, і ў шэсцьдзесят пяць:
Шукаць і знаходзіць прычыны,
Каб дзёрзкасць сваю апраўдаць.

Я хітрыя вочы прымружу,
З уяўнага гора ўздыхну.
І белую росную ружу
Табе з-за спіны працягну.

Маё неацэннае шчасце
Стаяць хлапчуком прад табой,
Каб звялым пялёсткам упасці
На туфлік сярэбраны твой.

22.09.2023
22.09.2025