Жыла-была дзяучына Нара Незвычайнай прыгажосцi!
Аднойчы, стала яна ахвярай,
Карыснай панскай злосцi.
Стары учапiуся, як каршун:
Ты станеш маёй жонкай!
I не цiкавiла яго
Празрыстасць душы тонкай.
Што мела яна жанiха –
Мясцовага хлапчыну.
Той, гаспадар сваiм рукам,
Быу майстар-малайчына!
Люстэрка змайстравау для Нары,
Нарок сваёй нявестай!
Каб здзейснiлiся усе мары
Узаемна-глыбокага зместу.
Але, нечакана, забiу пан каханага!
Упау падарунак з Нарыных рук
I, каб не стаць жонкай дзеда паганага, –
Скiнулась чайкай ад панавых слуг!
Люстэрка зрабiлася возерам Нарач!
Над iм чайка кружыць ды усё выглядае –
I у раннi, i у дзень i, нават, у ноч...
Пэуна, каханага сэрцу шукае!
Возера Нарач
© Copyright: Елена Шпилевская, 2025
Свидетельство о публикации №125092204850
Свидетельство о публикации №125092204850
Рецензии