Шапацiць знянацку дожджык...

***
Шапаціць знянацку дожджык
Рэдкі, дробны, ледзь жывы...
Тата ў лес ідзе, нябожчык,
Па расе сухой травы...

Я крычу яму: "Пастой-ка!
Не спяшайся! Я з табой!"
"Ты збіраешся як сойка..." –
Мне адкажа тата мой...

І вось разам мы ўжо крочым
Па расе сухой травы...
І глядзіць мне тата ў вочы,
Нібы й зараз ён... жывы...

Шапаціць знянацку дожджык...
Прачынаюся, маўчу...
Тата ў лес ідзе, нябожчык,
А я ўслед яму... крычу...

14. 09. 2025 г.


Рецензии