Задавальненне i атрута

Райнис прыйшоу у свой дом. Узняууся па лесвицы. Сняу чорныя туфлi. У галаве яго трымалась "Бывае такое", дык што ж бывае.
   У доме была яшчэ цiшыня.  узняууся усход.  Як ен добра адчувау сябе цяпер пры зачыненых дзвярах, бо за ей спакой. 
   Агония  задавальнення, атруты як бы зачынiлi дзверы. Ен хацеу Каб яны не адчынялiся, зараз ен шубне туфелем у дзверы. Тры гадзiны было спакойна.  Абэля узнялася, як заужды у аднолькавым настрою, вонкава стрыманая. Як твае справы-безэмацыянальным голасам спытала яна. Той адказау - што усе добра. Дверь зачынiлася. Фу пранясло- Пра сябе уздыхнуй Райнiс. А далей усе пачнецца зноу, ен адпачне, апране iншы пiньжак. Значыць жыцце iдзе па плану.  А тое што ен выпiу келiх з сябрам i незнаемай жанчынай гэта не так ужо i дрэнна.
  У вакне было святло мiльгацелi зяленыя галiны дрэвау. Вось ен Райнiс якi салоука. Хоць бы прасвяжыцца.
Абэля-прынясi шклянку вады.
Абэля у вечары прыгатавала кампот i прынесла замест. Хцiвымi глыткамi той пiу напой.