***

Райнис прачнууся и выйшау, яшчэ была самая раница.  Пасля гэтага ен адчуу трывогу ен не у сябе дома. Ен вайшоу i убачыу Глебчыка, и нейкую жанчыну. Што раптам вызвала непаразуменне.
Алесь Глебчык ляжау у крэслe i пачау абуджаць яго, пахлопваючы асцярожна по шчокам. 
  - Хопiць выбрыкау- прамовiу Алесь з заплюшчанымi вачамi.
-Якiя выбрыкi - лямантвау Райнiс. - Я пакутваю ад пытання, што здарылася.
-А што Павiнна было здарыцца, як ты думаешь.
-Чаму я знаходжуся у цябе... Мы ж былi у рэстаране.
-А як мы павiнны былi паступiць-адразу завесцi Цябе да жонкi.
   Жанчына хропла. Ен дзiулячыся на яе, спытау а гэтага Хто.
-Ну як Хто.
-Ты Лепей знаешь.
-Ты ж з ей пазнаемiуся.
Лоб Райнiса палыхау.  - Алесь прынясi халоднай вады i анучу-жаласна прамовiу той.
Алесь як доктор патрогау лоб. Было камiчна i неяк жаласна, глядзець на гэта. I абцер халоднай вадой.
Табе Трэба ехаць дадому. - Прамовiу Алесь.