Шлях пальцам пракладзі
сярод рубцоў глыбокіх,
каб разам шлях прайсці
выпрабаванняў жорсткіх.
Адкрыйце раны, зноў лячыце,
узоры лёсу з іх складзіце.
Па следу ваўка пайду ў завеі,
сэрца нагнаць, жыву надзеяй.
Скрозь гнеў і сум — так не дарэчы —
сагрэю вусны пры сустрэчы.
З мар маіх спрытна збягаеш,
салодкі бэз, агрэст губляеш.
У сне назіраць: завітак чорны,
паправіш, погляд — непакорны.
Не разумела прызначэнне:
запал, жаданне ці імгненне?
А можа, так жартуе лёс,
каб кожны так пакуты нёс?
Песня Прысцылы
© Copyright: Александр Михан, 2025
Свидетельство о публикации №125082401757
Свидетельство о публикации №125082401757
Рецензии