Жыццё на тарцы не здзярэш.
Успаміны воблакам ахінуць:
Матуля бульбіны бярэ і...
Дзеруны ў місцы стынуць.
Премны пах! Зглытну сліну.
Колькі гадоў прайшло, а помню.
Яны, як крок ў даўніну.
Зноў свеціць ў акенца поўня,
Зноў конікаў чуваць у траве,
На коміне клякоча бусел.
Смак дзеруноў звязаў мяне
З тым, чым спрадвеку ганаруся:
З крынічным возерам Парэчча,
З утульнай хаткай, цёплай печчу,
З царквой, што дорыць нам званы...
Вялікі дзякуй, дзеруны!
15 ліпеня 2025г
Дзеруны
© Copyright: Ларошик, 2025
Свидетельство о публикации №125082002638
Свидетельство о публикации №125082002638
Рецензии