Перамагаючы цiшыню

Святло выключыли. Глебчык застауся сядзець у крэсле. Насупраць знаходзилася жанчына, яна намагалася заплюшчыць вочы. Яшчэ было святло бо лiхтар свяцiу з ночы.
Па крыху пачалася гутарка.
  - У Вас зручна, вы маглi жыць тут з кiм нiбудь удваiх.
Глебчыку не занадта было даспадобы гэта пытанне, бо пагутарыць з незнаемай жанчынай, можно про што заугодна, калi яшчэ побач п'яны Райнiс, дык гэта неяк псуе ситуацыю, нейкая брудная рамантыка.
   Як бы перамагаючы цемру i цiшыню Глебчык прамовiу: Але тут больше зацiшна, можна выйсцi падыхаць паветрам, потым можна адсюль улетку схадзiць на рэчку, тут недалека. Побач лес.
... Як быццам плылi за шклом чорнабелыя фотоздымкi.
-Я вас разумею... Я сама больше Жыцця патрацiла на працу, зауседы спяшыла у горадзе, дзiцяцi пакiдала з мужам, а калi яна падрасло, ен заставауся адзiн, а пасля не вытрымау чаканняу i пайшоу ад мяне.
    - i вы не хацелi змянiць, што-небудзь у гэтым-не жадаючы, пытаць але ужо было сказано услых, для размовы.
- Мабыць, але ж я старался для усiх нас... Каб мы жылi добра, Мабыць я была мацней, i паслядоуней. Здавалася я мела розум, на плячах. Толькi зараз я магу уявiць як яму было дрэнна у адзiноце, але у кожнага свой час. На гэтым яна прыпынiлася.
-Давайце я завару гарбаты. Бо мабыць.
Мы разам не можам паснуць.
-Дзiуна, Але жыцце паузе як слiмак перад вачыма, усе ты я ж адныя моманты, бачыш калi заплюшчываеш вочы, а далей блукаешь як лабiрынце
  Глебчыку неяк таксама было незручна, гэтыя новыя абставiны, усе ж псыхiка давала напружанне, больше Чым звыкла, пачуцце навiзны, а не спакою.
  Ен выйшау на кухню. У  iмбрыку грэлась вада. Мабыць гэтага чалавеку  часам хочацца, адчуваць сабе цэласнай iстотай, але ж есць i нечаканнасцi, як гэта сустрэча з Райнiсам у кафэ. Хочацца раптам сагрэцца каля вогнiшча... Мабыць калi
Чалавек з'яуляецца у сусвет, ен таксама адчувае неверагодныя пачуццi. Ен павярнууся, тая падзякавала за гарбату.
   Яны пiлi гарбату моучкi, але як адзiн адно намагалiся намаць адзiн аднаго. Адчуць, што там унутры. 
   Райнic ляжау прыгожы як забальзамiраваны яго рысы, былi цудоунымi, i так пасавау яму гэты востры нос.  Мабыць ен не варышуся i ляжау не звыкла роуна. Дзесьцi там, толькi адчувауся подых.