Мінула дзяцінства і мы за парогам,
Той хаты, што роднай была.
Хацелася жыць нам не ў вёсцы, а ў горадзе,
Не лазня нам- ванна міла.
І ўсё як задумалі так і збылося,
Мы маем кватэры з гарачай вадой.
На працу і ў школу мы едзем трамваем,
У модных бацінках няходзім пяшком.
Але ж усе часцей стала сніцца хаціна,
Дзе мылі падлогу з гальнём.
Дзе клеем шпалеры, фарбуем бялілам,
Пліту разам з печчу, што пахне бліном.
Матуля чакае дзяцей ля парога,
Хусцінкай змахнуўшы слязу.
Няма ні турбот там, ні цяжкага гора,
У тым родным бацькоўскім кутку.
Ніяк не вярнуць нам былога дзяцінства,
Журботны плыве ўспамін.
Таму і стараемся, каб хоць на часінку,
Вярнуцца дзе першы свой з’елі мы блін.
16.07.2025 г.
Мiнулае
© Copyright: Воронова Лилия, 2025
Свидетельство о публикации №125081603344
Свидетельство о публикации №125081603344
Рецензии