Чорны бусел

ЧОРНЫ БУСЕЛ
леанід ПРАНЧАК

Рэквіем

Сорак першы год далёкі...
Як свінцовыя аблокі.
У мышыным шынялі
Цыбаты немец.
Незагойны аніколі
Боль вайны і жудасць болю.
Папялішчаў дым гаркавы.
Страх і немач...

Маладзенькага сыночка
(“Ой, чаму ў мяне не дочка?”)
Аддавала маці сына
У салдаты.
Галасіла, гаравала,
Як ад сэрца адрывала...
Зруйнаваў жыццё і мары
Час пракляты.

А за лесам, за ракою
Не жыты, а поле бою,
Свішчуць кулі,
Б’юць гарматы,
Кроў ліецца...
Там вайна жніво ўчыніла,
Поле – брацкая магіла...
Плача маці.
На кавалкі сэрца рвецца.

Каля веснічак стаяла,
Галасіла, прычытала:
Наступіла
Лёсу чорная гадзіна,
Каб не згасла ў небе сонца,
Ты, мой мужны абаронца,
Я цяпер табе
І маці і Радзіма.

Гаварыла-прамаўляла,
Цалавала, абдымала:
Камянелі словы
Жаласцю на вуснах...
– А ўпадзеш на полі бою,
Засланіўшы свет сабою,
Прылятай дамоў вясною
Чорным буслам.

І бярозы і таполі,
Зашумелі буйным голлем,
Неба плакала
З адчаю і самоты.
На вайну,
На бой зацяты
За сваю зямлю і хаты
Ён пайшоў і там застаўся
Назаўсёды.

Сорак першы год далёкі...
Як свінцовыя аблокі.
У мышыным шынялі
Цыбаты немец.
Незагойны аніколі
Боль вайны і жудасць болю.
Папялішчаў дым гаркавы.
Страх і немач...

Адгрымелі навальніцы.
Вызваленне. Перамога.
Ліхалецця час мінуў,
А сэрца ў скрусе.
Кожнай ранняю вясною
З той вайны, бы з полю бою,
Прылятае на Палессе
Чорны Бусел.

Чорны-чорны, як асмалак,
Сэрца вырваны кавалак.
Вечна сумны і гаротны,
Нелюдзімы.
Чорны бусел – на гняздоўі
Ад Бярэсця да Нароўлі
Вечны боль
Маёй няскоранай Радзімы.

10.08.2024
10.08.2025