ДА РЫСЫ АПОШНЯЙ ДАЙШЛІ...
У страху знаходзяцца людзі,
Духоўнае гіне святло.
Нячысцік, як звер грозны, блудзіць
І сее па ўсім свеце зло.
Заходзіцца сэрца ад болю
За лёс* нашай маці-зямлі.
Так хочацца крыкнуць: "Даволі!
Да рысы* апошняй дайшлі".
А хто вінаваты? Мы самі,
Што слухаць не хочам Таго,
Хто сонца развесіў над намі
І сына паслаў нам свайго
У вечнасць душы каб даць веру
І святасці нас навучыць,
Каб мы не губіцелю зверу,
А Госпаду сталі служыць.
Калі будуць грэшныя людзі
У неба дарогу шукаць,
Тады войн, насілля не будзе,
Духоўную цемру асудзяць
І стануць жыццё шанаваць*.
Лёс* – судьба,
Рысы* – черты,
Шанаваць* – ценить.
Да рысы апошняй дайшли...
© Copyright: Зинаида Новосад, 2025
Свидетельство о публикации №125080901826
Свидетельство о публикации №125080901826
Рецензии