Вандроука на заднем крэсле аутамабiля

Райнiс уже не мог iсцi. Хутка звечарэла. Вось гэта я зайшоу на хвiлiну, падумау Глебчык. Ен Узяу за руку Глебчыка, i паглядзеу на гадзiннiк, ужо гадзiна ночы. Райнic нешта мармытау, напалову цвярозы. Глебчык прамовiу жанчыне, што пойдзе падыхаць свежым паветрам  i зноуку прыйдзе. Не хвалюйцеся-сказала жанчына, я яго буду пiльнаваць.
     На вулiцы стаяла прахалода. Чорная ноч. Побач стаялi машыны, на iх Блiшчэлi адценнi. Лiхтары стаялi роуна адзiн за адным. Глебчык як бы падвоеннай сутнасцю уздыхнуу паветра. Як быццам глыток паветры насычау, яго сутнасць. Дзесьцi блукала уява. Нейкая пара пакiнула рэстаран, яна была у чырвонай сукенке, ен iшоу з ей падруку. Глебчык павярнууся.
-Што будзем рабiць -прамовiу Глебчык.
Дадому яго нельгi везцi у такiм стане, у яго есць машына, i мабыць дзесьцi ключы. Яго Трэба завесцi да мяне, каб ен
адаспауся. Але я няумею вадзiць машыну.
-Я  вам дапамагу, я умею вадзiць, правы у мяне есць, засталося, толькi успомнiць як гэта рабiць.
   Райнiса закiнулi на задняе крэсла.
Як вас завуць я забыу вас запытаць.
-А навошта гэта, мы з вамi пазнаемiлiся мабыць на адзiн Дзень,  я пакiнула тэлефон вашаму сябру. Пакажыце дарогу куды весцi вашага сябра.
  Глебчык хацеу сказаць, што ен яму не сябра, але змоучыу.. Бо Мабыць крыху звык да Райнiса. Здавалася лiхтары свяцiлi ярчэй.