Сагыныш

Сагыныш
Молжас Мирманкулов

Сагынганда келмейсін саргайганда,
Отіп жатыр кундерін арайлана.
«Колымды мезгілінен кеш сермедім» –
Деп айтып кеткен бе еді Абай дана?

Абай да суйгеніне косылмаган,
Салдары махаббаттын тосын маган.
Калай мен сипаттаймын сол бір жанды?
Сурасан, айтып берем, досым, саган.

Карасан коздеріне – коз тоймайды,
Корген адам кызыгып армандайды.
Оны корген мендегі гашык журек,
Бір орында тыпыршып тура алмайды.

Гашык журек іздейді анда-санда,
Баска жаннын багы деп алдасам да.
Сагындым деп мен оган айта алмаймын,
Журегім сагыныштан жыласа да.

Білемін, оралмайды сол бір шактар,
Болмады саган адам мені мактар.
Жалынсам да, пайда жок, сагынсам да –
Оралмайды бірге куткен гажап тандар.

«Кош бол!» деген создерін алі есімде,
«Кел!» деп сені шакырсам, келесін бе?
Бірге тускен суреттер – сол баягы,
Сактап журмін, бар десем, сенесін бе?

«Жаным!» деген создерін жыбырлатар,
Уакыт шіркін болар мекен сені умытар?
Кеше бардым біз отырган сол орынга –
Шан басыпты сол баягы орындыктар.

Казір сенде бар екен баска адам,
Оны да естігенмін баскалардан.
Сонымен бірге жазсын тагдырынды –
Бакытты бол, мен суйген жумбак адам!