Неудалы перакус

Як роднага брата Райнiс пайшоу сустракаць Глебчыка.  I запытау з той зацiкауленасцю, што ты  тут робiш. Алесь быу стомлены i мабыць не уяуляу, што сустрэне, яго тут.
-Я зайшоу сюды пасля працы-незадаволенным голасам прамовiу ен.
Алеся i яго брыгаду паслалi ад работы рамантаваць домiкi у летнiм лагеры . А
 зараз  ен выйшау на прыпынак i зайшоу у першае месца, якое было блiжэй, каб крыху пасядзець.
-Вось так сустрэча.
-сустрэча, як сустрэча. - пажау плячыма Глебчык, бачачы што з Райнiсам хтосьцi есць...
-Але ж нам будзе у траiх весялей. Я закажу яшчэ пляшку вiна. Мабыць не гарбату у траiх пiць...
-А я прыйшоу толькi перакусiць.
-Нiчога - гучна сказау гэта Райнiс, здалося, што пачулi усе. Зараз сядзелi усе утраiх за аднiм столiкам. Глебчык сядзеу збялелы. Але не смог адмовiць
Райнiсу.
  Жыцце здавалася iншым у гэтым памяшканнi, як быццам яны знаходзiлiся на глыбынi нейкага вадаема, такое было адчуванне, куток
iншай рэальнасцi, на сценах вiселi маскi, карцiны, якiя узбуджалi уяву. Фiгуры людей былi загадковымi як ценi.
   Райнiс працягвау гаварыць : Гэта мой сябр, ен жыве адзiн уяуляешь сабе.  Можа вам трэба пазнаемiцца, на што Алесь нiчога адказау.
-Ну, Нiчога я так сама жыву ужо колькi год адна. Мабыць кожны жыве як яму зручна, потом яна пасмiхнулася. Калi знаемiцца, тык у мяне есць сяброукi. Не за адзiн жа Дзень спазнацца. I раптам Яна выпiла, адным махам келiх вiна.
   Потым Райнic запрасiу патанцаваць жанчыну. Алесь таксама  выпiу келiх вiна i сядзеу сам, на сам рэдка паглядаючы па старанах.. Добра, што ен быу стомлены i анiякiх эмоцыяу не было, дзесьцi там  был Фiгуры працоуных рабочых, рэчка, домiкi, Мабыць там, хоць крыху ен адпачыу думкамi. Ен аддзялiуся ад сусвета, нават было не чуваць музыки. Раптам Райнic амаль, што не завалiуся на стол, калi хацеу садзiцца, абняу Глебчыка, пры дамозе той усеуся на свае месца, падзякавау за падтрымку Глебчыку