***
Я з кожным днём раблюся больш цвярозым,
хоць з большай смагай чару п'ю жыцця.
Уладзімір Дубоўка
Даўным-даўно я ўжо зусім цвярозы,
І ў вершах маіх тое, што наўме.
Вунь у суседкі – муж Алег і козы,
І задні двор участка – у гаўне.
Саму яе я ўжо даўно не бачыў.
Шчэ з год назад спявала у двары.
Ці гэта час яе так перайначыў?
Ці, мо, ляціць жыццё ў тартарары?
Калісьці верыў, што ў гнаі – мядзведкі,
Як прывязу, з'ядуць мой агарод...
Цяпер жа знаю, што сусед мой едкі!
Зайздрослівы цяперака народ!
Даўным-даўно я стаў зусім цвярозым.
Пляваць, хто мяне пэцкае ў гаўне!
Люблю ў кутку двара свае бярозы,
І ў сраку пацалуюць хай мяне!
01. 08. 2025 г.
Дауным-дауно я ужо зусiм цвярозы...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2025
Свидетельство о публикации №125080104372
Свидетельство о публикации №125080104372
Рецензии