Выхода нет

Светлана Кукарина

События последних дней накрыли медной лавой.
И в этой сырости дождей злорадствовал Лукавый.

Я подставлял своё лицо под слезы небосвода
и чувствовал себя слепцом, о ком грустит природа.

Поддержки от Него я ждал - ключ к выходу, подсказку,
и в серости кривых зеркал ловил иную краску.

Он молнии метал в ответ и грома голос грозный,
кричал мне: " Выход? Его нет! Ищи, пока не поздно!"

«А где искать?», - повис вопрос. И вдруг - его увидел.
Сидел и ждал кого-то пёс в таком же мокром виде.

"Хозяин не придёт. Инфаркт!" - сказал охранник тихо.
Я понял сразу: встреча - знак, для нас обоих выход.

Принёс я псу воды и корм и мягкую картонку.
Присел и начал разговор доверчиво-негромкий.

Я рассказал ему, что сам переживал всё это,
Что тоже друга потерял. Недавно. Прошлым летом.

Он слушал. Мне смотрел в глаза, потерю разделяя,
и по щеке ползла слеза. Рыдала мостовая.

И что-то в нём отозвалось. "Пойдем. Не стоит плакать".
Уткнул в колени мокрый нос. Ладонь накрыла лапа.

Бывает, что забрёл в тупик. Другим-то горше, хуже.
Я жаловаться не привык. Найди, кому ты нужен!

Когда чего-то очень ждёшь - дожди и ветры стихнут.
Боль одиночества уйдет, найдутся ключ и ВЫХОД

***

Няма выйсця

Падзеі тых апошніх год накрылі меднай лавай.
У гэтай сырасці нягод злараднічаў Лукавы.

Я падстаўляў свой хмуры твар пад слёзы небасхіла,
Сляпцом быў сярод дробных хмар, сумуючых стыхійна.

Падтрымкі ад Яго чакаў – ключ да выйсця, падказку,
Ды ў гэтай шэрасці пазнаў зусім другую маску.

Маланкі злосна кідаў Ён, грымніцы голас грозны
Крычаў працягла: “Дзе выйсцё? Шукай, пакуль не позна!”

”А дзе шукаць?” - спытаўся я. І раптам усё ўбачыў:
Чакала некага шчаня, а вочы, нібы плачуць.

”Спадар не прыйдзе твой. Інфаркт…” – сказаў ахоўнік ціха.
Адразумеў я - Божы знак! Закончыцца ўжо ліха.

Прынёс я корму ды піцця і мяккую кардонку.
Стаў размаўляць з ім, як з дзіця, – даверлівай гамонкай.

Так я яму тады сказаў, што ведаю ўсё гэта,
Таксама сябра пахаваў. Не так даўно. Тым летам.

Глядзеў ён так, нібы казаў, што ўсё аб страце ведаў,
А па шчацэ цякла сляза – рыдала ўся Планета.

Адклікнуўся мне гэты пёс. “Пайшлі. Не трэба плакаць”.
Уткнуў ціхутка мокры нос. Далонь накрыла лапа.

"Бывае, трапіў у тупік - другі яшчэ гарэтней.
Я скардзіцца даўно адвык. Знайдзі каму патрэбны!"

Калі чакаеш доўгі час – дажджы з вятрамі сціхнуць,
І згіне адзінота ўраз – ты знойдзеш ключ ды выйсце.