Ён літасьці божай прасіў,
Глядзеў на самотныя хвалі.
Максімка, Максіме, Максім
Паглядам мне сэрца параніў.
У бляску ягоных вачэй
Квітнелі валошкі Айчыны.
Яму зm імі дыхаць лягчэй --
Яны яго думы лячылі.
Прыгожы, удумлівы плёс
Глядзеў, бы анёл, на паэта.
Ён думкай да неба прырос,
Ён песьціў каханьне і лета.
Ліліся, бы хвалі, радкі --
Тугу суцяшалі паэта.
І словы з пад лёгкай рукі
Краналі пачуццямі лета.
Радзіма, яго не пакінь
Ля сіняй, самотнае бухты!
Ён тут не пачуты ні кім --
Не гоіць чужына пакуты.
У памяці -- квецень садоў:
Пагоня, каханне, растанне
І ўтульны, прыветлівы дом,
Дзе хутка паэта не стане.
Максiму Багдановiчу
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125072102662
Свидетельство о публикации №125072102662
Рецензии