НЯСКАЗАНЫЯ СЛОВЫ
леанід ПРАНЧАК
Раманс
Я помню Вас, мілая, помню,
Як цуд, на жыццёвым вяку.
Зайздрошчу танкляваму промню,
Што Вашу цалуе шчаку.
Самому карпець над пытаннем,
Адказ адшукаю калі,
Каго я сваім існаваннем
Сагрэю на гэтай зямлі?
Не Вас, як ні сумна і горка.
Бо Вам, як бы я ні хацеў,
Свяціць не мая будзе зорка.
Не Вас будзе лашчыць мой спеў.
Згарэў той дажджлівы світанак.
Я помню яго і тужу
Па сполахах белых маланак,
Па срэбраных нітках дажджу.
Па Вашых нясказаных словах,
Што чуць так хацелася мне,
Па звону палян верасовых,
Па Вашай усмешцы ў акне.
Міжволі, праз думак мігценне
Вяртаюся ў марах туды,
Дзе нашы ледзь бачныя цені
Блукаюць ля чыстай вады,
Дзе я размінуўся з каханнем,
Таму што хацеў без прыўкрас
Самотным сваім існаваннем
Сагрэць толькі Вас.
Толькі Вас!
16.07.2024
16.07.2025
Нясказаныя словы
© Copyright: Леонид Пранчак, 2025
Свидетельство о публикации №125071601899
Свидетельство о публикации №125071601899
Рецензии