Монолог Рыжего Лиса аллюзия к Маленькому принцу

Нам крэйдамі зоркі на небе малююць пано.
Прыйшоў ты пад гукі старэнечкіх арф на Зямлю.
Я сумна падумаў: пранікліва сэрца адно.
На захадзе рыжы твой хвалісты шалік лаўлю.

Драмалі вулканы, схаваўшы ў сябе цішыню.
Кудрысты хлапчук, уладальнік планеты сваёй,
Таіў на ёй Ружу і вёў з пустазеллем вайну ,
Як захад палае глядзеў мірыядам агнёў.

Вандроўнік мой з зорцы далёкай – хлапец залаты,
Я – Ліс, прабывальнік зямных ды здзічэлых зямель,
Я чую бяспеку, чытаю чужыя сляды.
Хітрун і філосаф ды сведка журботных алей.

Кахаеш пакутна, любоўю турбуеш сябе.
Душой палымяны. А я – па спіне халадок.
Ты - сэнсаў шукальнік. А я праваднік для цябе.
Ты – рыфма ў радку і дрыготкі ад ветру лісток.

Алмазныя зорцы вучыў разглядаць па начах.
Чакаць жураўля -  гэта лепш, чым сініца ў  руках.
А я сёння чую, як шоўкам бруіцца ручай,
Хаця і вучыў цябе цвёрда стаяць на нагах.

Разліў хтосьсці ў небе нібыта гарачы шаблі.
І як гэта ўсё я раней не жадаў разумець?
Ідзеш ты па зорках, а я - назаўжды па зямлі.
На розных планетах спяшаемся дзень мы сустрэць.

Халоднаму міру, што поўны раздораў, ілжы,
Маленькі мой Прынц, навучы ж ты мяне давяраць!
Усмешкай сваёй растапі мае цяжкія льды,
Калі падрадзіўся, пачаўшы мяне прывучаць!

А людзі, што мары крадуць, яшчэ горш за лісы,
Не гледзячы ў неба, зусім развучыліся жыць,
І ў бляске чужым бачуць водбліскаў страшныя сны,
Не помняць аб сэрцы, якое бы зорка гарыць.

Нам крэйдамі зоркі на небе малююць пано.
Прыйшоў ты пад гукі старэнечкіх арф на Зямлю,
Я сумна падумаў: пранікліва сэрца адно,
На захадзе  рыжы твой хвалісты шалік лаўлю…

***

Монолог Рыжего Лиса аллюзия к Маленькому принцу
Белова Елена Николаевна

Нам звёзды на небе рисуют мелками панно.
На Землю пришёл ты под музыку стареньких арф.
Я грустно подумал, что зорко лишь сердце одно.
В полоске заката – твой рыжий струящийся шарф.

Дремали вулканы, как стражи, храня тишину.
А мальчик кудрявый, властитель планеты своей,
Берёг на ней Розу и вёл с сорняками войну,
Смотрел, как пылает закат в мириадах свечей.

О мой златовласый скиталец с далёкой звезды,
Я – Лис, обитатель земных одичалых полей,
Я чую опасность, читаю чужие следы.
Хитрец и философ, свидетель печальных аллей.

Ты любишь, страдая, и даже страдаешь любя.
Ты – трепетный пламень. А я – по спине холодок.
Ты – смыслов искатель. А я проводник для тебя.
Ты – рифма в строке и дрожащий от ветра листок.

Учил меня видеть алмазные звёзды в ночи.
И ждать журавля, не мириться с синицей в руках.
А я теперь слышу, как шёлком струятся ручьи,
Хотя научил тебя твёрдо стоять на ногах.

На небе пролил кто-то жгучий бокал божоле.
И как же я раньше мог этого не замечать?
Идёшь ты по звёздам, а я, как всегда, по земле.
На разных планетах спешим своё завтра встречать.

Холодному миру, что полон вранья и вражды,
О маленький Принц, научи же меня доверять!
Улыбкой своей растопи мои тяжкие льды,
Коль взялся за дело и начал меня приручать!

А люди, как лисы, воруют чужие мечты,
Не смотрят на небо, совсем разучились мечтать,
И в блеске чужом видят отблеск своей пустоты,
Забыв об огне в своём сердце, что звёздам под стать.

Планеты на небе рисуют мелками панно.
С Земли улетал ты под музыку стареньких арф,
Я грустно подумал, что зорко лишь сердце одно,
В полоске заката увидел струящийся шарф…


Рецензии