З подыхам прыстрасцi, з подыхам пылу.Райнic стаяу ля машины, прыдумваючы план свайго магчымага настрою, абгледваючы машыну. Тая ззяла на святле, яна сдавалася часткай яго арганiзма, яму сдавалася зараз у iм шалена загучыць матор.
Дадумауся паехау у кафэ пасядзець,
Узяу бутэльку дарагога вiна i легкай закускi. Абглежвау людей якiя Сабралiся у гэтым месцы. Сядзелi маладыя хлопцы пiлi пiва, нейкiя сярэдняго узросту людзi, якiя быццам нешта адзначалi, хлопец i дзяучына нешта гаворылi адзiн на адзiн на вуха бо была гучная музыка. Раптам убачыу
дзяучыну 30 гадоу, за келiхам набiрауся смеласцi.
Раптам узняууся запрасiу бутэльку вiна, I пайшоу да жанчыны, i запытау
Цi можна вас прыгасцiць? Дзяучына пасмiхнулася чырвонамi вустамi i пасмiхнулася.
-Мабыць можна.
З подыхам прыстрасцi
© Copyright: Владимир Кушарев-Вода, 2025
Свидетельство о публикации №125071402948
Свидетельство о публикации №125071402948
Рецензии