Вечная скруха

ВЕЧНАЯ СКРУХА
леанід ПРАНЧАК

Светлай памяці А.С.

Раненаю птушкаю ўпаду,
Вынесці не ў сілах лёс лядачы,
У густы аер ці ў лебяду,
Каб ні чуць нічога і не бачыць.

Скончыліся сілы, як вада
У шкляным замызганым графіне.
І нягод суцэльных чарада,
Нібы хлеб штодзённы на мякіне.

Анікога побач, ні душы.
Водар лета, нібы бражка, хмеліць.
І ў цямрэчы зболенай начы
Аніхто мой смутак не раздзеліць.

Бо, калі застаўся сам на сам
З цэлым светам, што не перайначыць,
Мітусня былых жыццёвых драм
Анічога існага не значыць.

Попелам развеецца журба.
Позна плакаць, самы час маліцца.
Стала рэхам крыўда і жальба.
Мне самота – родная сястрыца.

Адпадаюць хціўцы і сябры,
Мазаныя тым жа самым мірам.
Больш не буду, хворы і стары,
Я нікому сябрам і кумірам.

Сцішаная радасць гаркаты,
Лайма горыч і пякучасць солі…
Рай нябесны – горад залаты,
У які не трапіць мне ніколі.

Трэскаюцца вусны, як асфальт,
Драцянеюць пальцы, чэзне голас.
Дзе цяпер той люты хітры кат,
Хто казаў, што не ўпадзе ні волас.

Я табе паверыў, а дарма.
Словы, словы… Нібы пацяруха.
Як усё часова: быў-няма.
Вечная хіба што толькі скруха.

Прэсны смак суседчыных ажын.
Сойкі крык у намакрэлым вецці…
Адлюбіў, адмучыўся, аджыў.
Больш няма святла на гэтым свеце.

Раненаю птушкаю ўпаду,
Вынесці не ў сілах лёс лядачы,
У густы аер ці ў лебяду,
Каб ні чуць нічога і не бачыць.

Ціха і спакойна на душы.
Роўнядзь і зліняласць небасхілу.
Шкода толькі, што ў начной цішы
Не дапіў схаваную тэкілу.

12.07.2025