Пад шум дажджу з кудзелі сумнай думкі
Шаўковых нітак ночка не прадзе,
З суровай пражы цёмныя карункі
Пляце цішком. А дождж усё ідзе.
Душу няроўным стукам устрывожыць,
То сэрца раптам шэптам закране,
То музыкай кранальнай і прыгожай
Пяшчотна заспакойвае мяне.
Хоць і дажджлівым выдалася ранне,
І дождж няўтомны ўсё яшчэ шуміць,
Пагодных дзён салодкае чаканне
Сплятае думкі ў тоненькую ніць.
Дождж
© Copyright: Надежда Момлик 2, 2025
Свидетельство о публикации №125071101279
Свидетельство о публикации №125071101279
Рецензии