Гiмнастыка

Райнic сядзеу каля канапы з жаданнем узняцца. На падлозе, у кутках, на драуляных палiцах, каля якiх блiшчэлi
металiчныя падпоркi, была чысцяня, а што у яго дрэнная жонка, прыбралася во няма анiводнай крупiначкi пылу. Яшчэ не апранууся. Побач на крэпкiм стуле ляжала белая кашуля якая нiбыто ласнiлася ад промней святла ...
шкарпэткi.. вiселi складеныя па палосах штаны. Усе проста з густам.
Але з шафы Ен дастау чырвонаю майку i джынсавыя шорты.
  Ен вырашыу размяцца, зрабiць гiмнастыку. Спачатку спакойна а потом большая жвава пачау дзейнiчаць райнic, ен быу высокi, статны, жылiсты, I  гнууся як металiчная пласцина.
    Пакуль Ен узняуся ужо Думкi круцiлicя у яго галаве. Цi застацца дома на весь дзень Цi куды небудзь збегчы. Хоць i ведау Райнiс, што нiчога новага не будзе але ж....
 У вяселым настрою забегла Дзяучынка. "Бацька а я ужо з ранiцы не сплю". Я сення рана устала.
-А чаго -
-можа табе, Што мулiць, Цi Што.
-не, хачу гуляць у Лялькi...
 Райнic хмыкнуу носам.
-можа у Цябе машинка есць...
я пракачу, Тваiх лялек на машыне.
Але у мяне есць другi занятак.
Давай с табой рабiць гiмнастыку.
Я буду лiчыць, а ты мне будешь дапамагаць, рухацца разам са мной.
-Маленче спадабалася гэта прапонова.
I Вось ужо у дваiх, Яны узнiмалi Рукi,
Варушiлi плячыма.
Пасля гэтага Дзяучынка прысела на канапе З Бацькам.