Твой голас, нібыта званочак
У сэрцы надзеяй трымціць.
Яго адпускаць ён не хоча,
Не хоча мой шлях скараціць.
Твой голас расою духмянай
Пачуцці мае закрануў.
Ён -- думак жыццёвых паляна,
Дзе сонца ўзрасціла траву.
Ты хочаш быць побач са мною,
Стаць лёсам, надзеяй, жыццём...
Твой голас не стане маною --
Ён думкі трывожныя сцёр.
Я з ім узлятаю ў нябёсы.
Я ведаю -- покуль ёсьць ты --
Радкоў маіх белыя росы
Пяюць Беларусі матыў.
Твой голас
© Copyright: Валерий Познякевич, 2025
Свидетельство о публикации №125070302575
Свидетельство о публикации №125070302575
Рецензии