Паволі йду па полі між снапочкаў,
Вязалі іх бацькі, дзяды і прадзеды на долю.
Паважна з добраю надзеяй крочу,
Калоссе шэпча: «Абыйдзі пакуты месца – здолей».
Заву я словам, справай, думкай вецер
Рассеяць зерне з коласу бацькоўскага па роднай ніве.
З малітваю, каб Божа запрыкмеціў,
Паслаў на лёс мой ласку Боскую, спазнаць даў дзіва.
Зазелянее будучыня ў руні,
Нальецца колас новы сонечным святлом – дар Божы.
Снапы вяжу, малюся Богу рупна
За радавод – прашу нябёсы слаць любоў і множыць.
Каб прарастала вера з кожным годам,
Цягнуліся карэнні роду да святой крыніцы.
Душу і сэрцы павязала згода,
Жыла падзяка Богу ў іх, што ніва каласіцца.
Словам, справай, думкай
© Copyright: Мария Мучинская, 2025
Свидетельство о публикации №125063003362
Свидетельство о публикации №125063003362
Рецензии